www.elfiadusza.fora.pl

Rvianna

- Jak to co? - za Avarati pojawia się stado Noldorów na śnieżnobiałych rumakach. - Pokazuję chłopcom drogę do Mitreadony.
- O w mordę... - oczy Eleny rozszerzyły się. - Toć ja już w raju jestem?
- Jedziemy z nimi? - spytałam.
- Nie widzę żadnych...
- Hej! A moje ucho?! Ja jestem ciężko ranny! - wrzasnął tuż nade mną Craig. Odskoczyłam przerażona.
- Zawsze możesz zostać. - stwierdził Loki podchodząc do siędzącej na jednym z koni Noldorki o miedzianych włosach. Kiedy dokładnie się przyjrzałam, udało mi się wypatrzeć parę elfek, ale i tak większość podróżnych stanowili elfowie rodzaju męskiego. Kłamca usadowił się za rudą elfką.
- To jak? - spytał patrząc na nas z góry.

Lara

Avarati niezbyt zachwycona tym że jej chłopak siedzi z jakąś elfką, skrzywiła się i kazała wszystkim co jadą ruszyć tyłki.
Craig nadal stał rozważając słowa Kłamcy i zerkając na moją reakcję
Spojrzałam na niego z miną świadczącą "róbta co chceta" i wgramoliłam się na białego rumaka jakiegoś Noldora o niebieskich oczach, siedziałam przed nim, więc od niechcenia oparłam się o jego klatę.
Craigowi momentalnie szczęka opadła, sam niewiedział co ma robić, więc bezradny zaczął gapić się na Lokiego i wpadł na genialny pomysł.
Podszedł do Avi i wgramolił się za nią na konia.
Patrzyłam na to bez większego zainteresowania, ale mina Kłamcy powaliła mnie z nóg..dobrze że siedziałam na koniu, ale i tak Noldor musiał mnie podtrzymać.
Po chwili do Rvianny podjechał Cidarh i "wsadził" ją na konia, po czym uchachany jak nigdy, zajął miejsce w szeregu, tylko Elena stała i zastanawiała się gdzie się wbić.
Podjechałam do niej
-Nie mogę się zdecydować!-krzyknęła zdezorientowana i gapiła się po wszystkich chłopakach
-Aaaaa...tam chyba siedzi Michaś....-rzuciłam od niechcenia puszczając Elenie oko
-Taaak?-zapytała z błyskiem w oczach i mogłabym przysiąc że jak przede mną stała tak w momencie zniknęła.
-No ładnie-pomyślałam i też ustawiłam się w szeregu.

Po jakichś 5 min. orszak ruszył w drogę do Mitreadony... Elena siedziała zadowlona z Michasiem Razz

Avarati

Gdy się dowiedziałam, że Elenka zaczęła kręcić Michasia... Oj, nieźle się wkurzyłam, gdy zobaczyłam tę małą paskudę, która zajadała się słodyczami...
- Elenko, oddaj Michaela! - Krzyknęłam.
- Że co? - Elene otworzyła usta ze zdziwieniem, że nawet misiek Haribo wyleciał jej z buzi.
- No, to co słyszałaś!
- Mam Ci oddać Misia? Chyba upadłaś na mózg!
- Nie upadłam! Wiem, co mówię, lepiej, żebyś przestała go podrywać, to będziesz zdrowsza.
- Buahahaha hahua! Grozisz mi?
- Wylecisz na zgnity pysk!
- To walczmy!

------------------------

Elenka posprzątała jednym ruchem papierki z Haribo z ławki i oparła łokieć.
- No to się siłujmy!
Prychnęłam.
- Buahahahua! Nie rozśmieszaj mnie, walczmy na miecze! Na śmierć i życie!
- "Wyjmować bejsbole! Idzie Paździoch i ma megazorda!"* - Mruknęła Elenka i wyjęła miecz. - No to się będziemy walczyć. Tylko gdzie i kiedy?

---------------------------

Cytat pochodzi z parodii "Władca Browarów I: Gdzie jest monopolowy?"

http://www.youtube.com/watch?v=HaoK4w-rBlI Razz

Elena

- Teraz! Zaraz!- krzyknęła Avarati z szaleństwem w oczach. Zaczynam się bacxD
- Nie wzięłam miecza! Mam tylko łuk!
- Pozyczę ci swój!- krzyknąl uradowany Loki, ciesząc się, że będzie świadkiem walki kobiet.
Posłałam mu mordercze spojrzenie i powiedziałam:
- Ale twój nie ma tych przycisków do oszukiwania!
- Właśnie, że ma! Przecież jestem Bogiem Kłamstwa! W walkach te oszukuję- wyszczerzył się.
Spojrzałam kątem oka na Avarati. Jej mina była coraz bardziej zacięta.
- Wiesz, w sumie to Rafael też jest bardzo fajny. Weź sobie Misia...Znaczy Michała... A z resztą to wszystko wina Lary, bo to ona mi poleciła Michała!
- CO?!- wykrzyknęła Avi i wyruszyła w pościg za uciekającą Larą. Swoją drogę: czy lodowe elfy mają motorki w tyłkach? Bo jak biegła to jakeś spaliny za nią wzlatywały... nieważne.
Obie elfki okrążyły naszą grupę kilkanaście razy, ale w motorku Lary chyba zabrakło paliwa, bo nagle nie mogła się ruszyc. Avi rzuciła się na sprawczynę zamieszania[nie, nie. nie na mnie xD] i zaczęła gryźc, drapac, szarpac i wyrywac Larze włosy. Michael ledwo ją odciągnoł i uspokoił namiętnymi pocałunkami. Po trzech godzinach całowania się zniknęli GDZIEŚ i COŚ pewnie robili ciekawego. Z ust Lokiego wyrwał się jęk rozpaczy. Wszyscy spojrzeliśmy w jego stronę.
- No co? Ja nadal kocham Avi- pwoiedział i odszedl z Craigiem na piwo.

Avarati

A skąd wiesz, Elenko? Chyba korzystasz z złych informatorów xD

-------------------------------

Tak, jak Elenka rzekła, ja z Michasiem udałam się na spacer, podczas którego plotkowaliśmy, śmialiśmy, no, jak to bywa u zakochanych. Doszliśmy do mojego ulubionego jeziorka, zapomnianego przez mieszkańców Eloni. Prędko rozebraliśmy się do bielizny i zaczęliśmy się pluskać w wodzie.

Było super, zwłaszcza, że nikt nie śmiał zakłócać nam tego romantycznego nastroju. Wkrótce wyszliśmy z wody i usiedliśmy na plaży. I zaczęłam gadać, gadać i gadać zupełnie bez sensu i składni. Michaś, żeby zamknąć mi buzię, zaczął mnie całować.
Moje usta były dzisiejszej nocy wyjątkowo chętne do miłości. Pieściłam nimi szyję, uszy i wargi chłopaka. Drżał każdy mój mięsień, serce waliło jak młot. Po dłuższej chwili zrobiło się bardzo niebezpiecznie...

Avarati

No, ludzie, piszcie! Mad

Elena

- No dobra, dobra- krzyknęłam- Pójde tak do nich! Ale Riff idzie ze mną!
- AaaEeeYyy. Czemu akurat ja?!
- Bo cię lubię!
- No super- westchnęła, ale grzecznie poszła za mną.
Gdy byłyśmy przy ostatnich drzewach, wypchnęłam elfkę na polanę, a ta [elfka nie polana xD] upadła z głośnym hukiem.
Nasza zakochana para przerwała swoje namiętne pieszczoty i spojrzała na Rviannę zdziwiona.
- To był jej pomysł!- wskazała na mnie, a Avi i Michael przeniesli wzrok na mnie.
- To byl ich pomysl- wskazałam na pozostałe elfy, czające się za drzewami.
- Po co?- zapytała Avarati
- Bo...booo- jąkał się Rafael
- Bo ja cię nadal kocham Aviii!- powiedział Loki załamujacym się głosem.
Wszyscy bardzo się wzruszyli( xD). Wszyscy oprócz Avarati, która nagle na powró zainteresowała się nagim torsem Michaela, i zaczęła go po mnim całowac.
- Zarządzam odwrót- wszyscy posłuchaliśmy Craiga i zwialiśy do lasu, bo Kłamca miał zaraz eksplodowac.

Rvianna

Pewnym było, że ta sprawa nie ucichnie, tak też całe towarzystwo wracając rozprawiało o romansie Avi i Archanioła. Tylko Kłamca, o którym jakoś wszyscy zapomnieli wlókł się smętnie na końcu. A że w gruncie mam wrażliwą duszę na ludzkie (czy też innych stworzeń) nieszczęście, wymknęłam się ględzącemu bez przerwy coś bez ładu i składu Rafaelowi i podeszłam do Lokiego.
- Ej...? - zagadnęłam. - Aż tak źle?
Popatrzył na mnie smutno.
- Gorzej... - zacisnął pięść z całej siły, po czym wybuchnął: - Co ja zrobiłem źle?! Dlaczego...?! - zamilkł w bezsilnej złości. Lubiłam Avarati, ale w tamtej chwili miałam ochotę nią porządnie potrząsnąć. Rozumiem, że jest zakochana, ale mogła przytnajmniej uprzedzić Lokiego, a nie po prostu zostawić na oczach wszystkich. Pozostali wyprzedzili nas o kawał drogi. Skierowaliśmy się do ukrytego w plątaninie drzew źródełka. Obok leżał wielki, przewrócony na bok głaz, owalny i na tyle obszerny, że usiedliśmy na nim oboje.
- To nie jest twoja wina.
- Jak nie moja to czyja? Jego?! - w oczach Kłamcy dostrzegłam blask ognia - dawne ognie Walhalli. Dopóki stamtąd nie odszedł. Zawsze zastanawiałam się...
- Co zrobiłeś Odynowi? Czemu kazał ci odejść? - spytałam.
- Kazał odejść? - roześmiał się gorzko. - On mnie wywalił na zbity pysk!
- Dlaczego? Ot tak, bez powodu? Przecież jesteś bogiem!
- Bo byłem niewygodny. Poza tym wszystkie laski za mną ganiały, kochały słuchać moich historii, chociaż wiedziały, że nie ma w nich ani ziarnka prawdy.
- W Walhalli nie ma kobiet. - zauważyłam.
- Chodzi mi o te demony śmierci... walkirie, czy jak im tam. No i Odyn żywi się zabitymi wojownikami.
Otworzyłam szeroko oczy.
- Co?
- Im więcej ich zginie, tym jest mocniejszy. Myślał, że jak wyśle mnie tu, to narobię zamętu i wyrżnę pół populacji. Płonne nadzieje! Nie dam mu ani cienia satysfakcji!
Uśmiechnęłam się.
- Dzielny chłopak!
Strumyk wytryskał spośród skał, szemrząc mnkna przez maleńką polanę i znikał między drzewami. Poczułam na sobie wzrok Lokiego. po chwili objął mnie ramieniem. Oparłam się o jego tors i przymknęłam oczy. Szept strumienia wyciszył moje myśli. Zwykły przyjacielski gest.
- Dzięki... - szepnął Kłamca. Tym razem mówił prawdę.
W takiej pozycji zastała nas Avarati.
- Posłuchaj Loki, chcę, żebyś wiedział, że mi na tobie zależy. Ale Michał... - urwała. Oczy wyszły jej na wierzch. - Ty...!!! - odwróciła się i szybkim krokiem ruszyła z powrotem nas rzeczkę.
- Idź za nią! - skarciłam Lokiego. - Idź, powiedz, co czujesz...
Przytulił mnie jeszcze mocniej i zaczał gładzić ręgą po włosach. Też miał zamknięte oczy.
- Nie, Riff. Nie jest tego warta.

***
Avi, pokaż mu teraz! Razz

Avarati

Dzień później. Rano.

- Gdzie ja jestem?? - Pomyślałam zdezorientowana, przecierając oczy. No tak, nasza nocna balanga nie skończyła się na wizycie u jeziorka. Oczywiście, rozeszliśmy się niby do domów, ale nie wytrzymałam i podreptałam do Michaela. A później...

Mam nadzieję, że nasz romans się nie ujawni, bo Craig i Loki się wkurzą na mnie. Pomyślałam, a później zauważyłam kartkę na nocnym stoliku.

"Avi,
Musiałem wyjść załatwić pewną ważną rzecz. Nie chciałem Cię budzić, bo słodko spałaś. Śniadanie i kąpiel jest zrobiona, a ubranka grzecznie poukładałem.

M.//"

No tak, faceci nie są tacy źli!

----------

Gdy już wychodziłam z domku Michasia, zauważyłam jakieś istoty na horyzoncie, które leciały w moim kierunku. Anioły. Prędko się ukryłam za krzakami, otaczając się aurą niewidzialności, zablokowałam wszystkie źródła magii i drogę do wewnątrz myśli. Mam nadzieję, że mnie nie zauważą...

I faktycznie, chociaż przeszukali całą chatę, nic nie zauważyli. Było ich trzech i wyglądali na niezadowolonych. Jednego z nich nawet kojarzyłam, ale nie wiem skąd. Aby nie budzić podejrzeń, udałam, że idę do Michasia. Wesoło pogwizdując, tanecznym krokiem przeszłam przez ogród.
- Co tutaj robisz? - Zapytał się pierwszy i najwyższy, który wyglądał na szefa bandy.
- Idę do przyjaciela!
- Do przyjaciela, którego nie ma? - Zaśmiali się wszyscy.
- Co się dzieje? - Z udawanym lękiem, wbiłam do chałupy.
- MICHAŚ?! Wodzu! Co z nim zrobiliście?
- Właśnie chcieliśmy ciebie zapytać... Nieźle kłamiesz, Avi! - Szef bandy wyjął zza pazuchy kartkę oraz rysunek, stworzony przez Michaela prawdopodobnie wtedy, gdy spałam. - To ci nie ujdzie na sucho, niewiasto!
Rzucili się na mnie. Walczyłam z nimi przez chwilę, ale byli silniejsi, a na dodatek wyssali całą manę ode mnie.

Porwali.
-------------

Rvianna

Ocknęłam się w środku nocy, głaz boleśnie uwierał mnie w tyłek. Loki wciąż spał. Wyswobodziłam się spod jego ramienia i wstałam. Było późno, zbyt późno.
- Hmmm...? - wymruczał Kłamca. Przetarł oczy i wstał. - Wracamy?
Kiwnęłam głową.
***
Elena spała już smacznie w naszym namiocie, nie miałam serca jej budzić. I kiedy już położyłam się i zamknęłam oczy, obudziła się sama.
- Riff? - szepnęła.
- Tak, to ja.
- Czemu tak późno?
- Byłam z Lokim...
Elena gwałtownie usiadła na posłaniu.
- Słucham? - zapytała ostro. - Co robiłaś z Lokim? Najpierw Avi, teraz ty, jak mogłaś... Cidarh...
- Stój! - przerwałam jej, chyba nazbyt gwałtownie. - Posłuchaj, to nie tak jak ci się wydaje... - opowiedziałam jej prawdę. Rozmowa trwała długo. Zasnęłam dopiero, kiedy pierwsze promienie słońca padły na płachtę namiotu.
***
- Gdzie Gabriel?
Cidarh przeciągnął się i ziewnął demonstrując śnieżnobiałe ósemki. Powtórzyłam pytanie, przytupując z zimna - poranki zawsze były tu chłodne.
- A ja wiem?
- Rafaela też nie ma. - stwierdził Craig wychodząc z namiotu. Prawie jednocześnie na polanie pojawiła się Lara, a zaraz po niej kichająca Elena.
- Chcesz chusteczkę? - zatroszczył się Draco.
- Nie... a psik!... ja.. aaa.. mam tak... psik! z zimna...
- A Michała widzieliście?
Cisza.
- U Avi go nie ma. - zauważył Loki.
- Zawołaj ją, musimy ich poszukać. - nakazała Lara.
- Pewnie włóczą się jeszcze po knajpach, albo leżą w jakimś rowie! - Cidarh machnął ręką.
- Mam przeczucie... a psik!...
- Avarati też nie ma.
Cisza, która zapadła po słowach Kłamcy była głębsza od poprzedniej.
- To znaczy... że nas zostawili? - Lara nie mogła uwierzyć w tą wersję zdarzeń.
Kłamca podał mi złożoną na pół kartkę, zapisaną pismem Archaniołów (nie można go było z żadnym innym pomylić).
- Ona została... a psik!... porwana...

Loki

- Została porwana! Przez kogo? - Krzyknęła bezradnie Lara.
- Przez Aniołów. - Szepnął Gabriel. - Przez tych, którzy spiskują przeciwko nam...
- Nam.. To znaczy? Ale czemu? Po co? - Pytali się wszyscy naraz.
- Spokój! Cisza! - Krzyknął Ktoś strasznym, lecz zarówno ciepłym głosem. Smoczyca Atrita. - Gabrielu, opowiedz o waszym Królestwie Niebieskim...

***

... Zaraz po tym, jak Michael pokonał zbuntowanego Lucyfera, dawna hierarchia została zburzona. Wtedy Bóg ofiarował namiestniczą władzę nam - Michaelowi, mi, Razjelowi oraz Rafaelowi.

Ach, to było bowiem tak dawno, gdy my, jeszcze wtedy świeże i niewinne istoty, zostaliśmy wybrani na Najwyższych Książąt Nieba! Byliśmy szczęśliwi, że my, skromni słudzy Króla, zostaniemy najwyższe zaszczyty, na jakie mogą liczyć Aniołowie. Michał został mianowany Księciem Nieba i awansowany do rangi Serafina, ja natomiast - zostałem Cherubem. Zaś Rafael odmówił awansu - i po dziś dzień jest Archaniołem.

Wtedy nie wiedzieliśmy, że będziemy musieli nie tylko się zmierzyć z budowaniem świata, czy naprawą Królestwa, ale także walczyć o władzę...

Bowiem byli i nadal są tacy, którzy chcą na nowo odzyskać utraconą władzę - stara arystokracja, dwór, kręgi chóru Tronów, Potęg oraz Mocarstw. Oraz chóry anielic, z których tylko Pistis Sophia jest nam przychylna.

Wiecie, że Aniołowie są z natury bliżsi ludzkim i elfim rasom. Nie tylko w ich zaletach, ale także również w ich słabościach! Właśnie na nasze SŁABOŚCI czyhają ci, którzy chcą nas pozbawić władzy. Ale... Nie sądźcie, że władza jest dla nas najważniejsza. Chodzi nam głównie o utrzymanie porządku, żeby nic nie doprowadziło do krwawych wojen, jak wówczas za buntu Lucyfera.

***

- Dlatego Avarati została porwana! - Powiedział oświecony Craig. - Żeby Wam dokopać! Im nie chodzi o cały ten romans, ale o to, że mogą się teraz dorwać się do stołka!
- Zgadza się, zgadza. - Odpowiedział Rafael. - Ale... Michael... Sam z własnej woli...
- Prawdopodobnie to Nimfy podrzuciły im napój miłosny... - Powiedziała Atrita.
- Biedna Avi! - Krzyknęła Rvianna. - Jej fałszywe przyjaciółki!
- Rvianno, nie becz! I nie zrzucaj winy na tych, którzy winni nie są! Zrobiła to Feanique - Matrona Plemion Fenixa...
- Acha... Wybacz, wybacz, pani. - Nasza kapłanka skinęła głową.
- Feanique? Kto to? Czemu ona nam o niej nic nie powiedziała?
- Spokój!
Powstał zgiełk.
- Ech... - Westchnąłem, a później wyszedłem na taras...

***

Przez całe te nawiedzone ględzenie Gabriela o mało nie usnąłem. Dla kogoś, kto nie znał tej opowieści, może być interesujące, ale ja słyszałem to już ze 100 razy. Byłem rozdarty wewnętrznie. Niby jestem pieprzonym Kłamcą i Zdrajcą, ale zdrada Avi mnie zabolała. Mnie i Craiga.

Teraz już wiedziałem na pewno - ona nie oddałaby się Wodzowi bez tego całego eliksiru miłosnego, czy jak tam zwą. Muszę ją przeprosić, ale jak? Co mam zrobić? Musimy ją uratować. Wyjąłem Oko Dnia - urządzenie niewykrywane przez magów i techników - i nawiązałem łączność z Michaelem.
- Loki? Coś sie dzieje?
- Porwali moją... Twoją... Naszą dziewczynę!